Als 38-jarige kwam ik voor het eerst in AvL, en als je hier moest zijn, dan was het niet best…want hier kwamen de “slechte”patienten en kanker was nog K. En ik viel hier ook onder, borstkanker, een agressieve soort, hormoonnegatief, alle okselklieren besmet, topklier besmet. De prognose was niet echt hoopvol.

Ik was jong, getrouwd, moeder en doodsbang.. Ik kwam in een Trial, kreeg een zware chemo, bestraling en medicatie.

De toekomst was donker en onzeker, het leven was zwaar en heftig maar ik had geen keuze, doorgaan met ademhalen en overleven…meer kon ik niet doen. En alle bijwerkingen en klachten neem ik er gewoon bij, daar zijn pillen voor.

Vandaag was ik voor het laatst in het AvL, 61 jaar, 4x oma en dan nu met Ontslag!

Het AvL is voor mij een heel fijn ziekenhuis geweest, waar ik mij veilig voelde. Het boezemde mij eerst angst in, maar dat veranderde snel. En nu hoef ik niet meer terug, na 23 jaar… en het voelde vreemd maar ook heel fijn.

Dank je wel lief ziekenhuis…wat fijn dat ik bij jullie mocht zijn.