Tags
1990, Bowie, concert, Goffert, Goffertpark, Kim Wild, Londen, Nijmegen, Sound&Vision, tentoonstelling, Trolleybaan, Volkskrant, voorprogramma
Mijn motto was “Eerst Bowie zien en dan sterven”
En toen was het 18 augustus 1990. Zaterdagochtend, even de Volkskrant lezen voor de winkel open gaat en opeens lees ik het: Het Bowie-concert in het Goffertpark in Nijmegen is nog niet uitverkocht. Er zijn nog kaartjes verkrijgbaar voor deze middag/ avond!!! Ik word blij en zenuwachtig en nog veel meer….
Er was een tijd voor internet: je moest alles zelf uitzoeken: ik ben als een gek in de rondte gaan bellen met de Gouden Gids op schoot. Ik moest werken, wie moest er mee?, hoe kwam ik in Nijmegen ?
Ik werd helemaal gek, ik had acute Bowie koorts gekregen.
Soms lukt gewoon alles, moet het zo zijn: en rond 12 uur had ik de kaartjes in Hoorn gehaald bij de VVV en tufte ik met mijn zus in een geleend Golfje richting Nijmegen.
De reis op zich was al een beleving, ik had net mijn rijbewijs, belandde in Arnhem op een trolleybaan, had geen TomTom maar uiteindelijk kwamen we in Nijmegen aan, zelfs ruim op tijd.
Mijn zus en ik stonden vooraan en we hebben een *woorden schieten nu te kort* middag/ avond gehad.
Het voorprogramma was – ook niet de minste- Kim Wild. En toen kwam mijn held…
Later lazen we dat het concert in Nijmegen het beste is geweest van de hele Sound&Vision tour. En daar was geen woord van gelogen.
En nu dus de tentoonstelling in Londen van mijn nu 66 jarige held. Het loopt storm. De tentoonstelling loopt een half jaar, er zijn al meer dan 50.000 kaartjes verkocht.
Ik wil zo graag heen, maar er is al heel veel uitverkocht. Je moet op een vaste tijd naar binnen, mag er maximaal 2 uur blijven om alle 300 voorwerpen te bekijken. Je hebt dus 40 seconden per onderdeel om het te bewonderen. Wie te laat komt heeft pech en mag er niet meer in. Ik ga er nog over nadenken, maar ja, de klok tikt de tijd weg en er zijn nog maar een beperkt aantal tickets verkrijgbaar……
