Gisteravond besloot ik om mij aan het gevaarlijkste onderdeel binnen de fotografie bloot te stellen: het fotograferen van onweer. Overal om het huis knetterde en knalde het en daar wilde ik wel wat foto’s van maken.

In mijn Corsaatje scheurde ik – als een stormchaser met ware doodsverachting – met een snelheid van minstens 30 km per uur over ’s Heren wegen door de verkaveling. Pikkedonker, nachtblind en nergens belijning: je moet er wel wát voor over hebben om die éne foto te maken.

Doodeng vond ik het: daar stond ik in een bloemkoolveld met statief en toestel…de bliksem was voor, opzij en achter mij. Ik realiseerde mij dat ik mijn telefoon niet bij me had en dat was vond ik ook niet zo slim. Straks lag ik hier zwaargewond tussen de kolen en kon ik niemand bereiken.

Tja, verkeerde lens mee, daar was ik ook al snel achter: de groothoek was een betere keus geweest. De bliksem verscheen constant daar, waar ik niet op gericht had en het was zwaar bewolkt, dus het meeste gebeurde achter de wolken.

Toen het ook nog begon te stortregenen ben ik maar snel naar huis gegaan. Uit het zolderraam heb ik mijn eerste bliksemfoto gemaakt…..en ik ben bang dat het ook mijn laatste is…het stormchasen laat ik maar aan anderen over..