Tags
angst, Bijlmerramp, computers, contract, controle, depressie, dijk Lelystad, gedachten, groep rood, hoofd, Ipads, Smartphones, Social Media, Sonnehaert, verdriet, verwarring, vijand, Zeist
Sommige situaties staan voor altijd in je geheugen gegrifd. Vanochtend hoorde ik de vraag “waar was jij toen de Bijlmerramp plaats vond?”
Ik was direct weer 20 jaar terug in de tijd. Voor mij en mijn gezin een heel heftige en moeilijke tijd. Een diepzwarte depressie was als een zware deken over mij heen gevallen en verstikte mij. Ik vocht tegen een onzichtbare vijand die in mijn hoofd was gaan zitten en mijn gedachten totaal over had genomen. Angst, verdriet, verwarring, een scala van negatieve gevoelens beheerste mijn leven op een bizarre manier…
Op 4 oktober 1992 bracht mijn lief mij in de avond terug naar de instelling waar ik voor 13 weken was opgenomen. Het was mijn 6e week, de week waarin ik mijn “contract” moest gaan vertellen aan de groep. Een contract, wat -bleek achteraf- het keerpunt zou worden in de behandeling en in mijn leven. Ik moest gaan vertellen wat de oorzaak was van mijn depressie, hoe ik hier zelf de controle weer over terug kon krijgen en hoe ik dit ging toepassen in mijn leven. En bij het opstellen van dit contract was mij duidelijk geworden dat ik een moeilijke, en zeer zware beslissing moest gaan nemen: het sluiten van het bedrijf waar ik zoveel van hield, waar ik was opgegroeid, maar wat mij uiteindelijk in deze situatie had doen belanden waardoor ik de controle was verloren over mijn zelfstandig handelen en waarin ik niet bleek opgewassen tegen mijn vader.
We reden over de dijk richting Lelystad, het was de eerste avond van de wintertijd, dus het was al donker. Ik zal verdrietig door het raam van de auto hebben gekeken, naar die donkere weg die voor mij lag, letterlijk en figuurlijk, en waarvan ik niet wist waar die naartoe leidde. Opeens was daar die grote oranje gloed. “zie jij dat? ” vroeg ik aan mijn lief. “wat is dat in hemelsnaam” .
“misschien kassen die verlicht zijn?” Maar dat kon niet, dat wisten we… maar wat het wél was?? We hadden geen idee. Ik arriveerde bij Sonnehaert in Zeist en ging naar groep Rood, voor een week vol behandelingen. De deur ging achter mij dicht.
Achteraf bleek er wel een tv in de inrichting te zijn, maar ik heb daar nooit gekeken. Kranten waren er niet. Al die prikkels van buitenaf, het was teveel en eerlijk gezegd: het interesseerde me ook niet, ik had genoeg aan mezelf, mezelf staande houden was al moeilijk genoeg in deze inktzwarte tijd.
Het was een heel rare gewaarwording dat ik het weekeind daarop, tijdens het weekeindverlof, hoorde wat er was gebeurd. Het idee, dat er zo’n heftige week in Nederland was geweest en ik daar niets van mee had gekregen was een bizarre ervaring.
Nu zou dit niet meer mogelijk zijn, want door de SmartPhones, Ipads, Social media en computers ben je overal direct op de hoogte. Want, beste lezers, er was een tijd vóór het mobieltje…dat je gewoon een week in onwetendheid leefde, en mét je de 48 mede-cliënten.
En soms, soms verlang ik terug naar die tijd…maar dan wél zonder depressie.
Want de depressie was mijn eigen hel op aarde.
Kan me er wat bij voorstellen, niet bij die depressie gelukkig, althans niet zo heftig maar de tijd zonder mobieltje e.d. Op vakantie munten sparen voor de telefooncel om moeders een keer te bellen …. kun je je nu niet meer voorstellen.
Ik weet overigens nog wel waar ik was 20 jaar terug, gewoon thuis, we hadden net gegeten en hoorden het op de radio, gelijk tv aan waar we de hele avond aan gekluisterd zaten. Dat vergeet je gewoon niet meer, net als 11/9/01 weet nog precies hoe we het toen aan de weet kwamen, radio en tv stonden niet aan, het was mijn verjaardag, de visite verteld het, toen gelijk tv aan en de eerste toren stortte in, vergeet je nooit meer.
Groetjes, Joke
Reblogged this on Mijn Stamcafee and commented:
Hai El , wat een heftig verhaal 😦 een depressie is afschuwelijk , gelukkig weet ik dat niet uit ervaring maar wel van mensen om mij heen ,! Heb nu 2 vriendinnen verloren die er niet meer tegen konden vechten . Onbegrijpelijk voor ons maar heel verdrietig , denk nog regelmatig aan hen en mijn onmacht over het feit dat ik niks kon doen voor hen . De bijlmerramp staat ook bij mij in mijn geheugen gegrift . Ik was met mijn moeder zus en schoonzus een aantal dagen naar Kopenhagen geweest en de terug reis van Geleen naar Almere in de trein hoorde ik het, wist dat Robert onderweg was van Almere naar het Amstel onze kinderen op te vissen , zij hadden bij oma gelogeerd , het fijne wist ik niet van de ramp maar wel dat ik Rob gedurende uren niet kon bereiken , heb toen doodsangsten uitgestaan want het nieuws kwam maar mondjesmaat door. Rob reed over de autoweg waar alle ambulances , brandweer etc reden en had daardoor veel oponthoud . Daarnaast was het angstig want hij wist niet wat er gebeurt was 😦 . Ons reisje naar Kopenhagen was meteen weg uit mijn geheugen . En is ook niet meer terug gekomen .
Hoi Zwany
het is ook bijna niet te bevatten als iemand niet meer wil leven door een depressie, dat er blijkbaar niets meer lijkt te zijn om voor te leven. Maar je geest kan dit met je doen, en dat is heel griezelig, want je verliest alle controle. Het kan iedereen gebeuren, jong, oud, gezond, ziek, rijk of arm. Ik wens het niemand, niemand toe. Mijn herstel heeft ruim 3 jaar geduurd, een ongelooflijk lange en zware tijd. Angstig waren inderdaad vroeger de tijden, dat je geen contact kon krijgen met iemand, dat je moest afwachten op een levensteken. En dat zijn weer de voordelen van deze tijd. Elk nadeel blijft zijn voordeel houden…